Alsjeblieft niet bidden voor Sluymer

Sinds ik een jaar of wat dingen schrijf over religie, ontvang ik regelmatig mail dat er voor mij wordt gebeden. Vandaag ook weer eentje. De afzender was er van overtuigd dat er iets heel ergs gebeurd is in mijn leven, want ik was zo negatief over religieuze zaken dat hij voor mij zou gaan bidden. In godsnaam: niet doen!! Ik vind bidden volmaakte idioterie, maar als iemand dan zo nodig moet bidden, laat-ie het dat in elk geval niet voor mij doen.

Mijn mening over religie is gebaseerd op gevoel, denken, de historie van de wereld, boeken en mijn conclusie is eenvoudig: weg met die kul. Wat iemand in zijn huis doet, moet hij zelf weten. Wat iemand samen met een ander wil doen, boeit mij waarschijnlijk ook niet, maar wanneer je iets door je strot krijgt geduwd, ga ik steigeren als een Ferrari-knol. Ik weiger enig begrip te hebben voor kerken van welke overtuiging dan ook, want omgekeerd hebben ze dat ook niet. Ik zal branden in de hel, maar ik geloof net als John Lennon dat er no hell below us is. Met een ronde aarde is dat ook lastig.

Wie per sé in een god wil geloven, mag van mij zijn gang gaan. Hij mag bidden, rituelen hebben en denken wat hij wil. No problem. Ik wil het alleen buiten de maatschappij houden. Het feit dat het lot van de wereld acht jaar in handen is geweest van een man die zijn beslissingen nam met religieuze overtuigingen, vind ik angstwekkend. Dat mafkezen zich laten ontploffen met de belofte dat ze 72 maagden kunnen krikken, is zo krankzinnig dom dat je mensen met zo'n geloof werkelijk alles wijs moet kunnen maken. En je kunt mensen alles wijsmaken. Als je er maar vroeg genoeg mee begint.

Er zijn mensen die geloven dat je mensen moet offeren. De religieuze historie heeft voldoende voorbeelden voorhanden. Hoe gestoord moet je zijn om met dat soort verhalen mee te gaan? Wanneer is iets nog gewoon een leuk verhaal, wanneer wordt iets horror? Ik denk dat het horror wordt op het moment dat je het verhaal gaat geloven. Moet ik mensen serieus nemen die dit soort verhalen werkelijk geloven? Anno nu, duizenden jaren nadat alles is opgeschreven? Alleen al om die reden moet religie binnen vier muren blijven. Waar ik normaal gesproken iedereen alle vrijheid wil geven, wil ik nu een pas op de plaats. Géén opties meer om je geloof uit te dragen.

De afzender van de e-mail moet ik teleurstellen. Er is niets ergs gebeurd in mijn leven. Ik heb geen trauma's overgehouden aan de kerkbezoeken, zelfs grappige herinneringen aan mijn grootmoeder die heel gereformeerd vreemd ging en werd bestolen door de kerk. Geweldige herinneringen aan theologiestudenten die meer aan neuken dachten dan aan hun priestercarrière. Ik heb de nodige preken van dominee Okke Jager aangehoord en mij verbaasd over het feit dat een intelligent mens met volle overtuiging zo'n onzin kon vertellen. Ik heb met verbijstering ontdekt dat een kapelaan werkelijk van kleine jongetjes hield. En al die herinneringen beschouw ik als gewoon. Het gebeurt. Je maakt het mee. Wat niet wil zeggen dat ze niet van invloed zijn. Dat zijn ze wel.

In de loop der tijd ben ik geloven als ècht dom gaan beschouwen. Ik scheer nu gemakshalve alles even over één kam. Want of je nu gelooft in een god of een blauwpaarse kakatoe maakt niet echt uit. Het gaat om geloven. Het wegschuiven van de realiteit. Geloven in dingen die niet abstract zijn, nog nooit aangetoond, alleen verkocht aan mensen met de mededeling zo is het en niet anders. Als je dat lang genoeg volhoudt, krijg je de maatschappij die we nu hebben. Een maatschappij waar regeringen aan de macht zijn die (deels) op basis van geloof beslissingen nemen. En dat is volstrekt absurd en ongewenst.

Geloof zou iets persoonlijks moeten zijn. Het zou verboden moeten zijn om het over te dragen op derden. Ook niet op je eigen kinderen. Daar begint alle ellende. Omdat zoiets onmogelijk is, gaat religie gewoon zijn gang. Ondanks tegengas uit de ongelovige hoek. In die ongelovige hoe zit ik. Heel comfortabel in een heerlijke stoel een verhaaltje te tikken, Over mijn ongeloof. En eigenlijk vind ik dat mensen zich niet af moeten vragen of ik misschien iets ergs heb meegemaakt. Zij die geloven hebben iets erg meegekregen. Precies, het geloof. Het geloof dat borg staat voor duizenden jaren religieuze ellende. Logisch toch dat ik liever niet heb dat er namens die club voor mij wordt gebeden?